ประวัติสัตว์ทั่วโลกและศึกษาความเป็นอยู่ -

ลักษณะนิสัย แรกดอล ragdoll เจ้าขนนุ่มปุกปุย

เมษายน 7, 2020 Aida ฝากความคิดเห็น

ประวัติของแมวพันธุ์แรกดอล Ragdoll หนึ่งในสายพันธุ์แมวที่เป็นที่นิยมของหลายๆคน แรกดอลเริ่มขึ้นในช่วงทศวรรษที่ 1960 ในรัฐแคลิฟอร์เนีย
แมวพันธุ์นี้เกิดจากการผสมพันธุ์ระหว่าง แมวพันธุ์เบอร์มีส เบอร์แมน และเปอร์เซีย แต่แมวที่ได้รับเครดิตว่าเป็นต้นกำเนิดของแรกดอล
คือแมวสีขาวที่ชื่อว่า Josephine โดย แรกดอลจัดได้ว่าเป็นลูกสาวของโจเซฟฟิน

Ann Baker ผู้พัฒนาพันธุ์ของแรกดอล รูสึกว่าโจเซฟฟินเป็นแมวที่สุขุม ซึ่งลักษณะอันนี้เป็นที่มาของชื่อ
และชื่อนี้เป็นลิขสิทธิ์ของแอนที่จะใช้สำหรับสายพันธุ์นี้เท่านั้น มาตรฐานของแมวพันธุ์แรกดอลจะอยู่ที่สีของสายพันธุ์และห้ามการผสมพันธุ์ข้ามสายพันธุ์
อย่างไรก็ตามสีใหม่กำลังเป็นที่ยอมรับมากขึ้นในปัจจุบันดังนั้น แมวพันธุ์แรกดอลในปัจจุบันจึงมีสีมากกว่าในอดีต

แรกดอลเป็นแมวที่มีรูปร่างยาวใหญ่ เข้ากับคนได้ดีและเหมาะสำหรับการเลี้ยงในอพาร์เม้นท์
เจ้าแรกดอล มีสีตาเป็นสี ฟ้า อายุขัยเฉลี่ย 7 – 12 ปี ขนยาวนุ่มเหมือนเส้นไหม แมวพันธุ์แรกดอลมีศรีษะขนาดกลาง แต่ขนที่ปุกปุยทำให้ใบหน้าดูใหญ่
หูขนาดกลางและตั้งบนศรีษะเพื่อขับให้ใบหน้าเป็นทรงสามเหลี่ยมมากขึ้น ขายาวและแข็งแรง คางได้รับการพัฒนามาเป็นอย่างดี ดวงตารูปไข่สีฟ้า

แมวพันธุ์แรกดอลมีรูปแบบสี ซึ่งแมวพันธุ์แรกดอล Ragdoll ลายแต้มสีจะมีร่างกายสีอ่อนตัดกับสีเข้มของจุดทีเน้นเช่นใบหน้า หรือหู
ในขณะที่แรกดอลสองสีจะมีแต้มดำ แต่ว่าจะปรากฎสัญลักษณ์คล้ายตัว V ที่หน้าผากและหน้าท้อง ขาทั้งสี่ข้าง พู่ขนที่ขาสีขาว ส่วนแรกดอลที่มีลายแด่นจะมีคางและขาสีขาว
ลักษณะนิสัยของมัน เป็นแมวที่สงบ แต่ไม่ใช่ปวกเปียกเวลาที่เราอุ้ม เขาใจเย็นและเข้าได้ดีกับทุกคนในครอบครัว สามารถปรับตัวเข้ากับการเปลี่ยนแปลงในชีวิตประจำวันได้
จึงเหมาะสำหรับการเลี้ยงในอพาร์ทเม้นต์…

อ่านต่อ →

กระต่ายสายพันธุ์ มินิลอป Mini Lop Rabbit

เมษายน 5, 2020 Aida ฝากความคิดเห็น

กระต่ายมินิลอป เป็น สายพันธุ์กระต่าย ที่นิยมกันมาก เป็นจุดเด่นในการแสดงกระต่ายทั่วทั้งสหรัฐอเมริกา
ในสหรัฐอเมริกา มันเป็นกระต่ายที่มีขนาดเล็กที่สุดในกระตระกูลกระต่ายหูตกทั้งหลาย ไม่นับรวมกระต่ายแคระ

ในปี ค.ศ. 1972 Bob Herschbach ได้เจอกระต่ายสายพันธุ์มินิลอปในงานแสดงกระต่างแห่งชาติเยอรมัน ใน Essen ประเทศเยอรมัน
กระต่ายมินิลอปตัวนั้นชื่อ Klein Widder กระต่ายมินิลอปตัวแรกกำเนิดมาจาก “German Big Lop” และ “Small Chinchilla”

German lops หนักประมาณ 3.6 กิโลกรัม รูปร่างเรียวและมีขนาดใหญ่ มีหูหนา
Bob Herschbach ได้ให้กำเนิดมินิลอปตัวแรกในสหรัฐฯ ซึ่งมีสีทึบ สำหรับรุ่นต่อมาสีของกระต่ายเปลี่ยนเป็นสีแถว ๆ สีน้ำตาล
ซึ่งกลายมาเป็นสีมาตรฐานของกระต่ายพันธุ์มินิลอป

ในปี ค.ศ. 1974 หลังจากที่ Bob Herschbach มีกระต่ายมินิลอปแล้ว เขาก็ได้นำไปให้ทาง ARBA ขึ้นทะเบียนเป็นสายพันธุ์ใหม่ แต่ทาง ARBA
แนะนำว่าควรทำการลดขนาดของกระต่ายลงให้มีความกระทัดรัดมากยิ่งขึ้นเพื่อให้เป็นกระต่ายที่มีความน่าสนใจ เพื่อการลดขนาดนี้ Bob Herschbach
ได้ตามหาพ่อแม่พันธุ์กระต่ายอื่น ๆ มาผสมกับกระต่ายมินิลอปของเขา แล้วกระต่ายมินิลอปก็เป็นที่สนใจแก่ประชาชนทั่วไป

ในปี ค.ศ. 1977 มินิลอปมีผู้สนับสนุนเพิ่ม คือ Herb Dyke

ในปี ค.ศ. 1978 Herschbach และ Dyke ได้จัดตั้งสโมสรกระต่ายมินิลอปขึ้น ในปีนั้นเองมีสมาชิกกว่า 500 คน จากนั้นพวกเขาก็ส่งจดหมายไปหา ARBA ให้ยอมรับกระต่ายสายพันธุ์นี้

ในปี ค.ศ. 1980 ในการประขุมกระต่ายแห่งชาติ สายพันธุ์มินิลอปถูกตัดสินว่ามันควรถูกลงทะเบียนเป็นกระต่านสายพันธุ์แท้อย่างเป็นทางการ โดย ARBA หลังจากนั้นไม่นาน กระต่ายมินิลอปก็นิยมไปทั่ว

กระต่ายพันธุ์นี้มีนิสัยขี้เล่นและเป็นกันเอง มันเป็นพันธุ์ที่ฉลาดมาก เมื่อเทียบกับกระต่ายด้วยกัน มันสามารถนำมาฝึกได้ มันยังเข้าใจคำสั่งบางคำสั่งได้อีกด้วย มันชอบการอยู่เป็นครอบครัว มันจะแสดงความไม่พอใจหากมันไม่ได้ในสิ่งที่มันต้องการ…

อ่านต่อ →

Caracal แมวป่าสายพันธุ์หายาก

เมษายน 4, 2020 Aida ฝากความคิดเห็น

Caracal หรือ Caracal Caracal แมวป่า อาศัยในแถบแอฟริกาและเอเชีย ชื่อของมันมาจากคำในภาษาตุรกี “karakulak” แปลว่า หูดำ คาราคัลอาศัยอยู่ในพื้นที่แห้งแล้ง อดทนต่อสภาพที่อยู่อาศัยหลายประเภท พบในป่าวูดแลนด์ ซะวันนา และป่าละเมาะอะคาเซียทั่วทวีปแอฟริกา แมวป่า พบได้บ่อยในป่าที่ชุ่มชื่นใกล้ชายฝั่งเหนือทะเลทรายซาฮารา และยังพบในทะเลทรายของอินเดียด้วย แต่ไม่พบในป่าฝนเขตร้อน อยู่ได้สูงถึง 3,000 เมตร

ในแอฟริกาใต้ คาราคัลอยู่ในป่าดิบและป่าบนเขาสูงทางใต้ของจังหวัดเคป ในเอธิโอเปีย คาราคัลพบได้สูงถึง 2,500 เมตร ในเทือกเขาเบลีและไซเมียน

การล่าของคาราคัลจะใช้วิธีย่องเข้าหาและพุ่งตะครุบเช่นเดียวกับแมวบ้าน ตัวผู้มีอาณาเขตหากินซ้อนทับพื้นที่ของตัวเมียหลายตัว หากินโดยลำพัง จะหากินด้วยกันก็ต่อเมื่อต้องการผสมพันธุ์เท่านั้น

ในประเทศแอฟริกาใต้แมวคาราคัลตัวผู้มีอาณาเขต 31-65 ตารางกิโลเมตร ส่วนตัวเมียใช้พื้นที่เพียง 4-31 ตารางกิโลเมตร คาราคัลตัวผู้เดินทางเฉลี่ยวันละ 10.4 +5.2 กิโลเมตร ส่วนตัวเมียเดินทางเฉลี่ยวันละ 6.6+4.1 กิโลเมตร เคยมีการแกะรอยคาราคัลตัวหนึ่งในทะเลทรายคารากัมในเติร์กเมนิสถานพบว่ามันเดินทางในเวลากลางคืนเป็นระยะทางถึง 20 กิโลเมตร

คาราคัลกินสัตว์ฟันแทะเป็นอาหารหลัก เช่น เจอร์บัว หนูทราย กระรอกดิน นอกจากนี้ยังกิน นก ร็อกไฮแรก กระต่ายป่า สัตว์เลื้อยคลาน งูพิษ และแอนติโลปขนาดเล็กอย่างรีดบัก ดุยเกอร์ สปริงบอก กูดู

คาราคัลที่อยู่ในทะเลทรายของเติร์กเมนิสถาน กินกระต่ายป่าโทไลเป็นอาหารหลัก บางครั้งก็จับสัตว์ใหญ่ได้เหมือนกัน เช่นกาเซลล์กอยเตอร์ ในอาหรับก็เคยพบคาราคัลฆ่าตัวโอริกซ์ และยังเคยพบรอยคาราคัลติดตามตัวกาเซลล์ดอร์คัสในแอลจีเรีย โดยเฉพาะคาราคัลในตะวันตกเฉียงเหนือของทะเลสาบชาด ขึ้นชื่อในเรื่องการจับกาเซลล์กอยเตอร์ จึงมีชื่อเรียกในภาษาตูบูที่มีความหมายว่าแมวกาเซลล์ ในปากีสถานก็เคยมีคนเห็นคาราคัลย่องตามฝูงแกะป่ามูฟลอนตอนกลางวัน

บางครั้งคาราคัลก็กินซากด้วยแม้ไม่บ่อยครั้ง ครั้งหนึ่งในอุทยานแห่งชาติอิโตชาในนามิเบีย คาราคัลตัวเมียตัวหนึ่งรอให้เสือชีตาห์กินเหยื่อจนเสร็จจนจากไปแล้วค่อยไปกินซากที่เหลือ บางครั้งก็กินหญ้าและผลไม้ คาดว่าคาราคัลกินหญ้าและผลไม้เพื่อต้องการน้ำจากภายในเท่านั้น เมื่อจับเหยื่อได้จะลากไปในที่ลับตาเพื่อหลีกเลี่ยงสัตว์อื่นมารบกวน ถ้าเหยื่อตัวใหญ่กินคราวเดียวไม่หมด ก็จะคลุมเหยื่อด้วยหญ้าเพื่อกลับมากินคราวหลัง บางครั้งคาราคัลก็ลากเหยื่อขึ้นไปกินบนต้นไม้แบบเดียวกับเสือดาว ในการกินนก หากเป็นนกตัวใหญ่คาราคัลจะถอนขนก่อนกิน แต่ถ้าเป็นนกตัวเล็กจะกลืนเข้าไปทั้งตัว

ท่าเดินของคาราคัลคล้ายชีตาห์ แต่แมวชนิดนี้ไม่ใช่นักวิ่งเร็ว แม้จะวิ่งเร็วกว่าแมวชนิดอื่นที่มีขนาดไล่เลี่ยกัน เมื่อถูกหมาวิ่งไล่จะวิ่งขึ้นต้นไม้

คาราคัลมีฝีมือเด่นด้านการกระโดด มันกระโดดได้สูงจากพื้นหลายฟุตขึ้นไปตบนก มันอาจจับนกพิราบได้คราวละราวสิบตัวในคราวเดียว ในอดีตในประเทศอินเดียและอิหร่าน เคยมีการฝึกคาราคัลให้ล่านกด้วย และนี่เป็นที่มาของสำนวนภาษาอังกฤษ ว่า ‘to put a cat amongst the pigeons’ คาราคัลจะถูกนำไปไว้ในเวทีที่เต็มไปด้วยฝูงนกพิราบเพื่อแข่งขันกันว่าแมวตัวไหนจะฆ่านกได้มากที่สุด นอกจากนี้ยังมีการเลี้ยงไว้เพื่อล่าแอนติโลป กระต่าย และหมาจิ้งจอกอีกด้วย

คาราคัลหากินตอนกลางคืนเป็นส่วนใหญ่ แต่ละคืนอาจเดินหากินเป็นระยะทางถึง 20 กิโลเมตร หลับพักผ่อนในโพรง หลืบหิน หรือพุ่มไม้ทึบ หรือบางครั้งก็บนต้นไม้ แมวชนิดนี้มักไม่ค่อยส่งเสียงนัก ส่วนใหญ่มักเป็นการ ส่งเสียงครางต่ำ ๆ และทำเสียงฟุดฟิดเมื่อฉุนเฉียว เสียงร้องเรียกคู่คล้ายเสียงเห่าและดัง สายตาและหูดีมาก แต่ความไวจมูกปานกลาง…

อ่านต่อ →

Chameleon กิ้งก่าที่มีความนิยม เลี้ยง เป็นอันดับต้นๆ

มีนาคม 24, 2020 Aida ฝากความคิดเห็น

Chamaeleonidae

วงศ์กิ้งก่าคาเมเลี่ยน อังกฤษ Chameleon เป็นวงศ์ของสัตว์เลื้อยคลานจำพวกกิ้งก่า ใช้ชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Chamaeleonidae

ซึ่งเป็นกิ้งก่าที่มี รยางค์ขาแล้วมีลักษณะที่เป็นเอกลักษณ์ คือ ลำตัวแบนข้างมาก หางมีกล้ามเนื้อเจริญและก็ใช้ยึดพันกิ่งไม้ได้ บนหัวแล้วก็ข้างหลังของคอมีสันเจริญขึ้นมาปกคลุม นิ้วเท้าแยกจากกันเป็นสองกลุ่ม คือ 2 นิ้วกับ 3 นิ้ว และก็อยู่ตรงกันข้ามกัน โดยนิ้วเท้าของขาหน้าเป็นกลุ่มของนิ้วที่ 1, 2 และ 3 และกลุ่มของนิ้วที่ 4 และ 5 ส่วนนิ้วเท้าของขาหลังเป็นกลุ่มของนิ้วที่ 1 และ 2 และก็กลุ่มของนิ้วที่ 3, 4 และ 5 ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงเพื่ออาศัยบนต้นไม้โดยใช้ยึดติดกับกิ่งไม้

นอกจากนี้แล้วยังสามารถยืดลิ้นออกจากปากได้ยาวมาก เนื่องจากกระดูกการปรับปรุงโครงสร้างของกระดูกฮัยออยด์ ตามีลักษณะโปนขึ้นมาทางด้านบนของหัวและแต่ละข้างเคลื่อนไหวเป็นอิสระจากกัน สามารถใช้ดวงตาเพียงข้างเดียวคำนวณระยะทางได้ถูกต้องแม่นยำ ซึ่งต่างจากสัตว์มีกระดูกสันหลังชั้นอื่นที่ต้องใช้ตาทั้งสองข้างถึงจะคำนวณระยะทางได้ แต่ทว่ากิ้งก่าคาเมเลี่ยนไม่สามารถที่จะมองเห็นภาพในตำแหน่งหลังหัวได้

เปลือกตามีแผ่นหนังปกคลุม เกล็ดปกคลุมลำตัวมีขนาดเล็กและเรียงตัวต่อเนื่องกัน ไม่มีกระดูกในชั้นหนัง กระดูกหัวไหล่ไม่มีกระดูกอินเตอร์คลาวิเคิลและไม่มีกระดูกไหปลาร้า บางชนิดมีหางสั้นและบางชนิดมีหางยาว พื้นผิวด้านบนของลิ้นมีตุ่ม ฟันที่ขากรรไกรเกาะติดกับพื้นผิวกระดูกโดยตรง กระดูกพเทอรีกอยด์ไม่มีฟัน อีกทั้งยังถือว่าเป็นกิ้งก่าที่สามารถเปลี่ยนสีได้อย่างรวดเร็วอีกด้วย เพื่อใช้ในการพรางตัว กิ้งก่าคาเมเลี่ยนหากินและใช้ชีวิตในเวลากลางวัน ขณะที่กลางคืนจะเป็นเวลาพักผ่อน เซลล์เม็ดสีก็จะพักการทำงานด้วย ดังนั้นในเวลากลางคืน สีต่าง ๆ ของกิ้งก่าคาเมเลี่ยนจะซีดลง บางชนิด บางตัวอาจจะซีดเป็นสีขาวทั้งตัวเลยก็มี

มีความแตกต่างกันของขนาดลำตัวมาก โดยสกุลที่มีขนาดเล็กที่สุด คือ Brookesia และ Rhampholeon มีความยาวของลำตัว 2.5-5.5 เซนติเมตร และสกุล Chamaeleo มีขนาดลำตัวใหญ่ที่สุดโดยมีความยาวของลำตัว 7–63 เซนติเมตร ทุกสกุลทุกชนิดมีสีสันลำตัวสดใสสวยงามทั้ง เหลือง, เขียว, ฟ้า หรือ

แดง ยกเส้นสกุล Brookesia ที่มีสีลำตัวคล้ำ อาศัยอยู่ในพื้นที่ป่าและส่วนมากอาศัยและหากินบนต้นไม้ แต่ในสกุล Brookesia มีหางสั้นจะอาศัยบนพื้นดิน ออกหากินในเวลากลางวันและกินแมลงเป็นอาหารหลัก แต่ก็สามารถกินนกได้ โดยพบเป็นซากในกระเพาะของชนิดที่มีขนาดใหญ่ คือ Trioceros melleri และ Chamaeleo oustaleti เป็นต้น ขยายพันธุ์โดนการวางไข่ แต่สกุล Bradypodion และบางชนิดในสกุล Chamaeleo ตกลูกเป็นตัว จำนวนไข่และจำนวนลูกสัมพันธ์กับขนาดตัว

กิ้งก่าคาเมเลี่ยนมีทั้งหมดด้วยกันประมาณ 140–150 ชนิด แพร่กระจายพันธุ์ในทวีปแอฟริกา บนเกาะมาดากัสการ์ (โดยเฉพาะบนเกาะมาดากัสการ์จะพบได้ประมาณครึ่งหนึ่ง) และบางพื้นที่ในอินเดีย และภาคพื้นอาหรับ รวมทั้งยุโรปตอนใต้ คือ สเปน และโปรตุเกส โดยเป็นกิ้งก่าที่นิยมเลี้ยงกันเป็นสัตว์เลี้ยง…

อ่านต่อ →

เสือโคร่งขาว White tiger

มีนาคม 19, 2020 Aida ฝากความคิดเห็น

เสือโคร่งขาว White tiger เป็นลักษณะพิเศษประการหนึ่งของเสือโคร่ง ที่เป็นโดยมากในชนิดย่อย เสือโคร่งเบงกอล

โดยมีรูปร่างลักษณะเหมือนกับเสือโคร่งเบงกอลทุกประการ เพียงแต่มีลักษณะเด่น คือ แต่มีขนพื้นสีขาวและลายสีน้ำตาลเข้ม ม่านตาสีฟ้า จมูกสีชมพูและสีขาวครีม ซึ่งเกิดจากการผิดปกติของยีน โดยมิใช่สัตว์เผือกโดยแท้จริง (Albino) แต่เป็นอาการผิดปกติที่ผิวหนังมีจำนวนเม็ดสีน้อย ที่เรียกว่า “ภาวะด่าง” (Leucism)

เสือโคร่งขาวเบงกอล ตัวแรกที่มีประวัติบันทึกไว้ในธรรมชาติ พบที่ประเทศอินเดีย ในรอบ 100 ปี พบเพียง 12 ตัวเท่านั้น ปัจจุบันพบได้น้อยมากในธรรมชาติ และด้วยความโดดเด่นในสีผิวจึงนิยมแสดงไว้ตามสวนสัตว์ต่าง ๆ มีการนำไปเพาะเลี้ยงในต่างประเทศ เช่น สหรัฐอเมริกา จนมีแพร่ขยายพันธุ์ออกลูกในที่เลี้ยงปัจจุบันมีเสือโคร่งขาวประมาณ 200 ตัว ส่วนใหญ่อยู่ตามสวนสัตว์ต่าง ๆ ทั่วโลก รวมทั้งในประเทศไทยด้วย

นอกจากนี้แล้ว เสือโคร่งขาวเบงกอล ยังเป็นสัตว์เลี้ยงของบุคคลระดับมหาเศรษฐีด้วย เช่น ไมค์ ไทสัน อดีตแชมป์โลกมวยสากลในรุ่นเฮฟวี่เวทชาวอเมริกัน เป็นต้น

เสือโคร่งขาวมีลักษณะเด่นที่สีขนเป็นสีขาวซึ่งเกิดจากความผิดปกติของเม็ดสีมักพบในเสือโคร่งเบงกอลที่ขนมักจะเป็นสีส้ม เสือโคร่งขาวจะมีการเติบโตเร็วกว่าและขนาดใหญ่กว่าเสือโคร่งเบงกอล เสือโคร่งขาวมีแนวโน้มที่ค่อนข้างใหญ่ตั้งแต่เกิดและจนถึงโตเต็มที่ เสือโคร่งขาวโตเต็มวัยเมื่อมีอายุ 2-3 ปี

เสือโคร่งขาวอาศัยในป่าหลายแบบรวมทั้งป่าเขตร้อน ป่าชายเลน ป่าที่มีแหล่งน้ำจืดและมีพืชขึ้นหนาแน่น อินเดีย เนปาล ภูฏาน และบังคลาเทศ

แหล่งที่มา zoothailand…

อ่านต่อ →

เสือโคร่ง

มีนาคม 18, 2020 Aida ฝากความคิดเห็น

เสือโคร่ง หรือ เสือลายพาดกลอน เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยน้ำนม อันดับสัตว์กินเนื้อ มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Panthera tigris ในวงศ์ Felidae จัดเป็นสัตว์ที่มีขนาดที่สุดในวงศ์นี้ และเป็นเสือชนิดที่ใหญ่ที่สุดด้วย
เสือ-โคร่งมีพฤติกรรมและอุปนิสัยชอบอยู่เพียงลำพังตัวเดียวโดด ๆ ยกเว้นในฤดูผสมพันธุ์จึงจะจับคู่กัน อายุที่พร้อมจะผสมพันธุ์ได้นั้นคือ 3–5 ปี โดยตัวเมียจะเป็นสัดทุก ๆ 50 วัน และจะส่งเสียงร้องดังขึ้น ๆ และถี่ขึ้น

เรื่อย ๆ การผสมพันธุ์ของเสือ-โคร่งนั้นใช้เวลาเร็วมาก คือ ใช้เวลาเพียง 15 วินาทีเท่านั้น เมื่อเสร็จแล้วตัวผู้จะแยกจากไป และอาจไปผสมพันธุ์กับตัวเมียตัวอื่น ตัวเมียที่ปฏิสนธิแล้วจะตั้งท้องนานประมาณ 105–110 วัน คลอดลูกครั้งละ 1-6 ตัว และจะเลี้ยงลูกเองตามลำพังโดยไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ประมาณ 2 ปี

ชอบอาศัยอยู่ตามป่าทึบสลับกับทุ่งหญ้าโล่ง ชอบว่ายน้ำและแช่น้ำมาก ซึ่งแตกต่างจากเสือสายพันธุ์อื่น ล่าเหยื่อได้ทั้งกลางวันและกลางคืน แต่ส่วนใหญ่ในเวลากลางวันจะนอนพักผ่อน ล่าเหยื่อในเวลาเย็น พลบค่ำ กลางคืน หรือขณะที่อากาศไม่ร้อนจัด มีสายตาที่มองเห็นได้ทั้งที่มืดและสว่าง จะคืบคลานเข้าหาเหยื่อในระยะใกล้ 10–25 เมตร จนกระทั่งได้ระยะ 2–5 เมตร จึงกระโดดใส่ หากเป็นเหยื่อขนาดเล็กจะกัดที่คอหอย หาก

เป็นสัตว์ขนาดใหญ่ เช่น เก้ง หรือ กวาง จะกัดที่ท้ายทอยหรือหลังด้านบน และอาจจะล่าได้ถึงช้าง ในตัวที่เป็นยังลูกช้างหรือยังเป็นช้างที่ยังเล็กอยู่ โดยเสือ-โคร่งตัวที่ล่าช้างได้ ต้องเป็นเสือที่มีความเฉลียวฉลาดและพละกำลังพอสมควร จึงจะสามารถล่อลูกช้างให้พลัดออกจากโขลงได้ และเมื่อฆ่าจะกัดเข้าที่ลำคอเพื่อให้ตัดหลอดลมให้ขาด ซึ่งช้างตัวอื่น ๆ จะไม่กล้าเข้าไปช่วยได้แต่ยืนดูอยู่ห่าง ๆ และส่งเสียงร้อง เสือ-โคร่งจะยัง

ไม่กินช้างหมดภายในทีเดียว แต่จะเก็บหรือทิ้งซากไว้และกลับมากินเรื่อย ๆ ในระยะเวลา 7–10 วันเสือ-โคร่งวิ่งได้เร็วกว่า 60 กิโลเมตร/ชั่วโมง และสามารถกระโจนในระยะทาง 500 เมตรได้ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที

เสือ-โคร่ง มักจะกัดที่คอหอยเหยื่อจากทางด้านบนหรือด้านล่าง บางทีกระโดดตะปบหลังและตะปบขาหลังเหยื่อให้ล้มลงก่อนที่จะกัดคอหอย และเมื่อได้เหยื่อแล้ว จะเริ่มกินเนื้อบริเวณคอก่อน แล้วจึงมากินที่ท้องและกล้ามเนื้อหลัง โดยมักจะไม่กินหัวและขาของเหยื่อ เหยื่อที่เหลือจะถูกฝังกลบโดยใช้ใบไม้ หรือกิ่งไม้ หรือเศษหญ้า และตัวเสือ-โคร่งเองจะหลบนอนอบู่บริเวณใกล้ ๆ นั้น และบางตัวอาจคาบเหยื่อขึ้นไปขัดไว้ตามคบไม้เหมือนเสือดาว ด้วยก็ได้ เสือ-โคร่งมีกล้ามเนื้อขาที่แข็งแรงมาก สามารถตามเหยื่อได้ไกลถึง 100–200 เมตร เพศผู้มีพื้นที่ในการหากินกว้างถึง 200–300 ตารางกิโลเมตร ขณะที่ตัวเมียมีเพียง 60 ตารางกิโลเมตรเท่านั้น เพื่อเลี้ยงตัวเองและลูกน้อย

นิสัยปกติจะหวงถิ่น โดยการหันก้นปัสสาวะรดตามต้นไม้ โขดหิน เพื่อให้กลิ่นของตนเองติดอยู่ เพื่อประกาศอาณาเขตและสื่อสารกับ เสือ-โคร่ง ตัวอื่น ซึ่งกลิ่นใหม่จะมีกลิ่นค่อนข้างหอมในบางครั้งอาจจะข่วนเล็บกับเปลือกไม้ด้วยเพื่อเป็นการลับเล็บและประกาศอาณาเขต หากมี เสือ-โคร่ง ตัวอื่นหรือสัตว์อื่นที่มีขนาดใหญ่รุกล้ำมา จะต่อสู้กัน โดยปกติแล้ว เสือ-โคร่ง จะกลัวมนุษย์ จะหลบหนีไปเมื่อพบกับมนุษย์ แต่จะทำร้ายหรือกินเนื้อมนุษย์ได้ เมื่อบาดเจ็บหรือจนตรอก หรือเป็นเสือที่อายุมากแล้วไม่สามารถล่าเหยื่อชนิดอื่นได้ หากได้กินเนื้อมนุษย์ก็จะติดใจและจะกลับมากินอีก จนกลายเป็นเสือกินคน…

แหล่งที่มา th.wikipedia…

อ่านต่อ →

นกเพนกวิน (Penguin)

มีนาคม 17, 2020 Aida ฝากความคิดเห็น

” นกเพนกวิน “ เป็นประเภทสัตว์ปีกแต่บินไม่ได้ มีลักษณะเด่นคือ มีขนสีดำที่ด้านหลัง และขนสีขาวที่ด้านหน้าท้อง ซึ้งช่วยป้องกันเพนกวินจากนักล่าต่างๆเวลามันว่ายน้ำ ปีกของเพนกวินมีลักษณะคล้ายครีบปลาช่วยในการว่ายน้ำแต่ไม่สามารถใช้ปีกในการบินเหมือนนกทั่วไป เพนกวินไม่สามารถหายใจในน้ำได้แต่สามารถกลั้นหายใจได้นานมาก

นก เพนกวินออกลูกเป็นไข่ เพนกวินทุกชนิดอาศัยอยู่ในอาณาเขตซีกโลกใต้และบริเวณที่มีอากาศหนาว ทำให้เพนกวินต้องมีชั้นไขมันที่หนาเพื่อช่วยในการกักเก็บความร้อนจากร่างกายและเป็นอาหารในช่วงที่คลาดแคลน ขนของเพนกวินมี 2 ชั้น ชั้นในทำหน้าที่เหมือนขนของนกทั่วไป ส่วนชั้นนอกจะมีไขมันเคลือบไว้เพื่อป้องกันน้ำ ความหนาวเย็นและลมหนาวจากภายนอก

อาหารของเพนกวิน

เพนกวินจะกินสัตว์ทะเลในบริเวณที่อยู่อาศัยของมัน เช่น ปลา กุ้ง หอย ปู ตัวเล็ก หรือเคย และปลกหมึก มันใช้ปากของมันจับอาหารและกลืนลงไปทั้งตัว

ศัตรูของเพนกวิน

· สิงโตทะเล

· แมวน้ำเสือดาว

· วาฬเพชฌฆาต

· นกนางนวล และนกทะเลทั่วไป

แหล่งที่มา sites.google…

อ่านต่อ →

นกฮูกกับสัญลักษณ์และความเชื่อ

มีนาคม 16, 2020 Aida ฝากความคิดเห็น

นกฮูก กับสัญลักษณ์และความเชื่อ

นกฮูก แม้ว่าธรรมชาติของนกฮูกจะไม่ใช่สัตว์ที่ใกล้ชิดกับมนุษย์เท่าไหร่นัก แต่พวกมันกลับกลายเป็นสัญลักษณ์ที่สะท้อนความเชื่อของมนุษย์อย่างแยบยล ซึ่งไม่เพียงแต่คนไทยเท่านั้นที่มีความเชื่อเรื่องโชครางกับนกชนิดนี้ ในชาติอื่นๆ ทั่วโลกก็นำนกฮูกมาเป็นตัวแทนที่ให้ความหมายแตกต่างกันไป

คนไทยมีความเชื่อแต่โบราณว่า เมื่อนกแสกหรือนกฮูกบินไปเกาะที่บ้านหลังไหน พร้อมส่งเสียงร้องกุ๊กกู่ จะถือว่าเป็นลางร้ายของบ้านนั้น หากมีคนที่เจ็บป่วยอยู่จะต้องเสียชีวิตภายใน 3-7 วัน ส่วนชาวกรีกและโรมันก็มีความเชื่อที่คล้ายกัน โดยพวกเขาใช้นกฮูกเป็นตัวแทนของความมืด เป็นสัญลักษณ์ของซาตานและความตาย

แต่ในประเทศอินเดียกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เพราะพวกเขาเชื่อว่านกฮูกเป็นพาหนะของพระนางลักษมี ซึ่งสื่อสัญลักษณ์ของภูมิปัญญา โชคลาภ และการเกษตร

ด้านประเทศญี่ปุ่นและอังกฤษ ใช้นกฮูกเป็นสัญลักษณ์ของความเฉลียวฉลาด สติปัญญาและความโชคดี โดยนกฮูกนั้นเป็นสัญลักษณ์ประจำเมืองฮอกไกโด ในประเทศญี่ปุ่น นับว่าเป็นจุดเด่นที่เชิญชวนนักท่องเที่ยวให้มาซื้อของที่ระลึกและบรรดาเครื่องรางนำโชคลวดลายนกฮูกได้ ถัดมาที่ความเข้มข้นของกีฬาฟุตบอลในประเทศอังกฤษ จากการเลือกใช้นกฮูก หรือที่เรียกอีกชื่อหนึ่งได้ว่านกเค้าแมว มาเป็นสัญลักษณ์ประจำทีมเชฟฟิลด์ เวนสเดย์ (Sheffield Wednesday F.C.) สมกับฉายา ‘นกเค้าแมว’ ที่ทีมลูกหนังจากดินแดนผู้ดีอังกฤษได้รับไป

นกแสก (Barn Owl)
เหตุที่ไม่ถูกเรียกว่านกฮูกเหมือนกับเพื่อนพ้องตัวอื่น เป็นเพราะว่าเวลาออกหากินตอนกลางคืนมักส่งเสียงร้องดัง ‘แสก!-แสก! ดังนั้นคนไทยจึงตั้งชื่อให้ว่า ‘นกแสก’ นั่นเอง นกชนิดนี้มีใบหน้ากลมแบน สีขาว มีขนาดลำตัวที่ค่อนข้างใหญ่ เมื่อโตเต็มที่จะมีขนาดถึง 1 ฟุต เพศเมียจะมีขนาดใหญ่กว่าเพศผู้เล็กน้อย มีจุดที่เล็กๆ บนใบหน้าและลำคอ ที่ช่วยบ่งบอกถึงสุขภาพของเพศเมีย โดยหากมีจุดที่บริเวณดังกล่าวเยอะ แสดงว่ามีสุขภาพที่แข็งแรงดี

นกฮูกเบอร์โรวิ่ง (Burrowing Owl)
เป็นนกฮูกขนาดเล็กที่สุด และเป็นสายพันธุ์ที่พบน้อยมากในปัจจุบัน ความน่าสนใจของนกตัวนี้คือ สามารถออกหาอาหารที่พื้นดินในเวลากลางวันได้ และชอบอาศัยอยู่ในโพรงหรือรังของสัตว์อื่น Anthony Bucci ช่างภาพมืออาชีพเดินทางไปถ่ายภาพเจ้านกตัวนี้ในประเทศแคนาดา และได้ภาพน่ารักชวนเอ็นดูคือ มันยืนเกาะกิ่งไม้ด้วยขาข้างเดียว ซึ่งการยืนเพียงขาข้างเดียว และนำขาอีกข้างซุกเข้าไปใต้ปีก สลับไปทีละข้าง เป็นการให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย ทั้งนี้สามารถพบนกฮูกชนิดนี้ได้ในแถบประเทศอเมริกาตอนใต้ และประเทศแคนาดา

นกฮูกยูเรเชียน อีเกิล (Eurasian Eagle Owl)
เป็นนกฮูกขนาดใหญ่ มีความแข็งแรงและน่าเกรงขาม ติดอันดับนักล่าที่สุดยอดในยามค่ำคืน มีขนสีน้ำตาล เมื่อกางปีกแล้วสามารถกว้างได้ถึง 2 เมตรเลยทีเดียว ความแข็งแรงของมันไม่เพียงแต่เลือกหนูและกระต่ายเป็นอาหารเท่านั้น เพราะแม้แต่หมาป่ากับกวางก็ไม่สามารถรอดพ้นไปจากสัญชาตญาณนักล่านี้ได้ นกฮูกยูเรเชียน อีเกิลเป็นพันธุ์ที่หายากเพราะว่าชอบสร้างรังอยู่ในถ้ำและหน้าผา มักอาศัยอยู่ในพื้นที่กึ่งทะเลทราย พบได้ในตอนเหนือของทวีปแอฟริกา ทวีปเอเชีย และทวีปยุโรป

นกฮูกลอง เอียร์ (Long eared Owl)
ถึงคราวของนกฮูกที่มีขนปุกปุยกันบ้าง สำหรับพันธุ์นี้มีจุดเด่นที่มีขนยาวบนศีรษะและยื่นออกมาคล้ายหูของสัตว์ ซึ่งลักษณะทางกายภาพนี้จะช่วยทำให้กลมกลืนกับธรรมชาติ มักขโมยโพรงของนกตัวอื่นมาเป็นรังของตัวเอง นกฮูกพันธุ์นี้มีถิ่นอาศัยอยู่ในแถบทวีปแอฟริกาเหนือ ทวีปอเมริกาเหนือ และทวีปเอเชีย

นกฮูกแคระ (collared owlet)
เป็นนกฮูกขนาดเล็กที่พบได้ในประเทศไทย มีรูปร่างน่ารัก ลำตัวอ้วนกลม มีขนปกคลุมหนานุ่น หัวกลมโต แต่ภายใต้รูปร่างและหน้าตาที่น่ารักนั้น นกฮูกแคระกลับซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้อย่างน่าเหลือเชื่อ เพราะว่ามันสามารถล่าสัตว์ที่มีขนาดพอๆ กัน จนถึงตัวที่มีขนาดใหญ่กว่าได้ ดังนั้นนอกจากหนูและเหล่าแมลงตัวเล็กแล้ว นกฮูกแคระยังโปรดปรานนกชนิดอื่นที่มีขนาดเล็กด้วยเช่นกัน โดยเราสามารถพบนกชนิดนี้ได้ในบริเวณป่าดงดิบชื้น ในประเทศไทยพบมากในภาคใต้เรื่อยมาจนถึงแถบคาบสมุทรมลายู

แหล่งที่มา pangpang…

อ่านต่อ →

Arctic fox สุนัขจิ้งจอกอาร์กติก นักล่าตัวน้อยแห่งขั้วโลกเหนือ

มีนาคม 15, 2020 Aida ฝากความคิดเห็น

Arctic fox สุนัขจิ้งจอกอาร์กติก เป็นสัตว์ที่สามารถปรับสภาพให้ดำรงอยู่ในสภาพอากาศที่หนาวจัดได้ดีชนิดหนึ่ง

Arctic fox สุนัขจิ้งจอกอาร์กติก หรือเรียกได้อีกหลายชื่อเช่น สุนัขจิ้งจอกขั้วโลกเหนือ (Snowy fox) หรือ จิ้งจอกขาว (Polar fox) เป็นสุนัขจิ้งจอกพันธุ์เล็ก อาศัยอยู่ทั่วไปในเขตชายผั่งมหาสมุทรอาร์กติก ตลอดจนเขตทุนดราที่เต็มไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง พวกมันน่ารักและงดงามด้วยขนสีขาวที่ดูกลมกลืนกับสภาพแวดล้อม ช่วยให้ล่าเหยื่อได้ง่าย และสามารถพรางตัวจากศัตรูได้ด้วย จิ้งจอกชนิดนี้จัดว่าเป็นสัตว์ที่สามารถปรับสภาพให้ดำรงอยู่ในสภาพอากาศที่หนาวจัดได้เป็นอย่างดี

สุนัขจิ้งจอกอาร์กติกเป็นสัตว์ที่สามารถปรับสภาพให้ดำรงอยู่ในสภาพอากาศที่หนาวจัดได้ดีชนิดหนึ่ง สามารถทนอยู่ได้ในที่ ๆ มีอุณหภูมิต่ำถึง -50 องศาเซลเซียสได้ สุนัขจิ้งจอกอาร์กติกจะมีใบหน้าที่สั้นกว่าหมาจิ้งจอกชนิดอื่น และมีใบหูที่เล็ก ขนของมันฟูหนา เพื่อป้องกันการสูญเสียความร้อน มันจะมีขนอยู่บริเวณอุ้งเท้าเพื่อช่วยให้เดิน และวิ่งบนพื้นน้ำแข็งได้ในช่วงที่หิมะตกหนัก หรือเกิดพาย หมาจิ้งจอกอาร์กติกจะขุดโพรงลึกลงไปใต้หิมะ และขดตัวนอนโดยใช้หางของมันตวัดมาปิดตัวและหน้าไว้คล้ายคนห่มผ้าห่ม

เมื่อฤดูหนาวหมดลง หิมะเริ่มละลาย ต้นไม้เริ่มผลิใบอ่อน หมาจิ้งจอกอาร์กติกเองก็มีการเปลี่ยนแปลง ขนสีขาวของมันจะร่วงลง และมีขนสีเทาอมน้ำตาลขึ้นแทนและจะสั้นกว่าขนในฤดูหนาว ทำให้ตัวมันดูเล็กลง และมีขนาดเท่าแมวบ้านเท่านั้น ในขั้วโลกเหนือฤดูร้อนนั้นสั้นมาก และเมื่อฤดูหนาวกลับมา จิ้งจอกขั้วโลกก็จะเปลี่ยนสีขนกลับไปเป็นขนสีขาวอีกครั้ง เป็นการบอกให้รู้ว่า การต่อสู้กับความหนาวเย็นกำลังจะเริ่มต้นอีกครั้ง

แหล่งที่มา bityblog.wordpress…

อ่านต่อ →

นกฟลามิงโก Flamingo

มีนาคม 14, 2020 Aida ฝากความคิดเห็น

นกฟลามิงโก หรือ (นกกระสาแดง)

นกฟลามิงโก อังกฤษ Flamingo เกาหลี 붉은 황새; นกกระสาแดง เป็นนกน้ำจำพวกหนึ่ง ในวงศ์ Phoenicopteridae และอันดับ Phoenicopteriformes มี 4 ชนิดในทวีปอเมริกา และ 2 ชนิดในโลกเก่า

นก ฟลามิงโก เป็นนกที่มีซากฟอสซิลสามารถนับย้อนไปไกลได้กว่า 30 ล้านปีก่อน นกฟลามิงโกอาศัยอยู่เป็นฝูงขนาดใหญ่ ซึ่งสถานที่ ๆ พบนกฟลามิงโกได้มากที่สุดในโลก คือ ทะเลสาบนากูรู ในอุทยานแห่งชาติทะเลสาบนากูรู ทางตอนเหนือของประเทศเคนยา ซึ่งมีจำนวนประชากรนกฟลามิงโกมากได้ถึง 1,500,000 ตัว นกฟลามิงโกเป็นนกที่บินได้เป็นระยะทางที่ไกล และมักบินในเวลากลางคืน ด้วยความเร็วประมาณ 60

กิโลเมตร/ชั่วโมง และหากมีความจำเป็นต้องบินในเวลากลางวันก็จะบินในระดับสูงเพื่อหลบเลี่ยงสัตว์นักล่า ส่วนในทวีปเอเชียสามารถพบได้ที่ทุ่งหญ้าสเตปป์แถบตอนเหนือของคาซัคสถานในภูมิภาคเอเชียกลางเท่านั้น โดยผสมพันธุ์กันในฤดูใบไม้ผลิ ก่อนอพยพไปที่อื่น

นก ฟลามิงโก ได้ชื่อว่าเป็นนกที่ไม่มีประสาทรับกลิ่น และเป็นนกที่ส่งเสียงดังตลอดเวลา ซึ่งลูกนกแม้แต่อยู่ในไข่ก็ยังส่งเสียงร้องแล้ว ซึ่งพ่อแม่นกจะจดจำลูกของตัวเองได้จากเสียงร้องอันนี้

นอกจากนี้แล้ว นกฟลามิงโกยังเป็นนกที่ได้ชื่อว่าเป็นนกที่มีขนสีชมพู จนได้รับชื่อว่า “นกฟลามิงโกสีชมพู” ซึ่งขนของนกฟลามิงโกนั้นจะแตกต่างกันออกไปตามแต่ละชนิดตั้งแต่สีชมพูซีดจนถึงสีแดงเลือดหมูหรือแดงเข้ม ทั้งนี้เป็นเพราะการกินอาหารที่ได้รับสารอาหารจากกุ้งและเห็ดรามีสารประเภทอัลฟาและเบตาแคโรทีน แต่โดยมากแล้วนกที่เลี้ยงตามสวนสัตว์ขนจะเปลี่ยนเป็นสีขาวเพราะขาดสารอาหารเหล่านี้ ซึ่งหากให้ในสิ่งที่

ทดแทนกันได้เช่น แครอท หรือบีทรูท สีขนก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม อีกทั้งยังเป็นนกที่มีพฤติกรรมยืนด้วยขาเดียวอยู่นิ่ง ๆ แช่น้ำได้เป็นเวลานานมากถึง 4 ชั่วโมง นั่นเพราะขาของนกจะได้รับจะได้รับเลือดสูบฉีดต่ออัตราการเต้นของหัวใจได้มากเท่า ๆ กับที่กล้ามเนื้อหลักได้รับ ซึ่งเลือดจะให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย การที่นกฟลามิงโกมีขายาวมาก ก็ยิ่งทำให้มีพื้นที่สูญเสียความอบอุ่น อีกทั้งขาข้างที่ไม่ถูกแช่น้ำก็จะไม่เหี่ยวแห้งอีกด้วย

ชอบอาศัยอยู่รวมกันเป็นฝูงเป็นจำนวนหลายพันตัว มีลักษณะพฤติกรรมพิเศษ คือชอบที่จะย้ายถิ่นฐานไปตามสถานที่ต่างๆ เช่น ตามทะสาบน้ำตื้น และปากแม่น้ำที่เชื่อมระหว่างน้ำเค็มกับน้ำจืด ลักษณะทั่วไปของนกฟลามิงโก คือ มีขนาดประมาณ 80-145 ซม. น้ำหนักตัวประมาณ 2-3 กก. คอและขายาว จะงอยปากมีลักษณะเป็นตะของุ้มแข็งแรง และมีแนวของรูเรียงเป็นแถงที่จะงอยปากส่วนบน ที่ลิ้นจะมีตุ่มเล็กๆ ซึ่งมีลักษณะคล้ายฟันเรียงกันอยู่ ขนมีสีขาว ชมพู แดง และสีดำซึ่งแซมอยู่ตามปลายปีกและลำตัวเพียงเล็กน้อย ปีกสั้น และเท้ามีขนาดเล็ก

แหล่งที่มา namfon2707…

อ่านต่อ →